De feestdagen komen er weer aan, ik heb er zelf niet zoveel mee. Ik weet nog van vroeger dat ik niet kon wachten tot het tweede kerstdag werd: dan was de kroeg weer open en konden we eindelijk weer gaan stappen. Ik weet niet wat de reden hiervan is, nooit over nagedacht en altijd wel goed gevonden zo.
Stéphanie was meer van de feestdagen: altijd voorbereid, van te voren gepland en met aandacht en liefde ‘uitgevoerd’. Stiekem vond ik dat toch wel heel fijn en bijzonder, en ik niet alleen: de kinderen genoten ervan! Samen als gezin. Even terug naar de basis.
Maar nu Stéphanie er niet meer is, heb ik eindelijk een reden om gevonden om maar niets aan die feestdagen te doen: zij is er niet meer, en daardoor gaat het nooit meer zo zijn zoals ik het in mijn herinneringen heb.
En die confrontatie met mijn herinneringen.... die doet pijn. Logisch toch dat ik deze dagen zo snel als mogelijk via de ‘fast-forward’ wil doorspoelen?
Gemis
Maar wat maakt het nou zo confronterend en pijnlijk?
Ik denk dat het het besef is dat ik iets kwijt ben geraakt, dat wat er ‘gisteren’ was en er ‘morgen’ niet meer gaat zijn. Een gevoel van gemis: en dat is niet fijn. De keuze om het ‘vandaag’ er dan ook maar niet meer te laten zijn ligt dan voor de hand.
Maar de herinnering van wat er was, was er omdat we het ooit op een ‘vandaag’ gedaan hebben. En de confrontatie met die herinnering is daar het bewijs van.
Het aangaan van die confrontatie en het delen van die herinnering, maakt dat Stéphanie weer even bij ons is.
En wat is dan een betere plek dan aan tafel tijdens de feestdagen. Een plek in ons gezin!
Ik kan wel duizend redenen bedenken om het niet te doen, maar er is maar één reden om het wel te doen: we gaan nieuwe herinneringen maken, samen met het delen van oude herinneringen. Op die manier nemen we Stéphanie mee op onze verdere reis.
Omdat ze nooit vergeten kan worden; omdat ze nooit vergeten mag worden.
Tussen de oren?
Herinneringen zitten tussen de ‘oren’, maar de echte waarde van de herinneringen zit tussen de ‘neuzen’.
Herinneringen zorgen voor verbinding, voor een fijn en nostalgisch gevoel: een gevoel dat het wèl kan. Herinneringen doen soms ook pijn. Maar dat is goed want pijn betekent dat iets waardevol is voor jou, dat er een les ligt, maar ook dat je een keuze hebt...
In tegenstelling tot materieel bezit, kun je herinneringen vermenigvuldigen door ze te delen.
Denk eens terug aan jouw dierbaarste herinnering....
Wil je hem delen?
Hier waar het gedicht niet kan komen
de woorden elkaar afstoten
Dit is wat men noemt 'het vrije veld'
het kent horizon noch grenzen
Uit de hemel hangen draden, slordig afgehecht
Bewegend in de wind (want daar waait het altijd)
Verder beweegt er niets. Een paar losse stemen
slurpen zich vol licht (alle schaduw verdwenen)
Toch moet het hier ergens zijn, beginnen
wat men later zijn herinneringen noemt
Maar nu nog een toestand waar geen mens
vat op heeft, waarvoor geen woorden zijn:
Een en al onaantastbare luister.
Afbeelding: toeval tijdens kerstvakantie in Epen, 29 december 2016 | eigen foto