Reflectie op "De feministische dominee – En haar liefde voor Moeder Aarde" van Wouter ter Braake
Een schrijver die raakt
Mensen die mij kennen, weten dat ik een groot liefhebber ben van het werk van Wouter ter Braake. Zijn eerste boek, Waar een wil is, is een omweg, maakte diepe indruk op me. Vooral de manier waarop hij zijn jeugdherinneringen beschrijft, ik moest denken aan Guy de Maupassant. Zo levendig als hij het plakken van een fietsband beschreef: je hóórde de luchtbelletjes bijna ontsnappen. Of de keuken in zijn ouderlijk huis, waarvan de details mijn eigen herinneringen bijna tastbaar maakten.
Over Verlies, Verdriet en Rouw
Op 18 juni zat ik in De Aker in Putten. Op het podium stond professor Manu Keirse. Hij is rouwdeskundige, maar bovenal een mens die woorden weet te geven aan wat vaak stil blijft. Aan wat zo schrijnend en persoonlijk is, dat het nauwelijks te dragen is – laat staan uit te leggen.
Zijn woorden kwamen binnen. Hard, zacht, liefdevol. Niet alleen omdat hij het goed zegt, maar omdat hij de rauwe werkelijkheid onder woorden brengt. En omdat ik weet waar hij het over heeft.
Ook IRL conversatie heeft moderatie nodig – Hoe (voor)oordelen relaties onder druk zetten
Het volgende blog is gebaseerd op een waargebeurd verhaal…
Nieuwjaarsdag – 11 uur 's ochtends
Ik sta bij het koffieapparaat in de keuken wanneer ik drie jochies naar mijn voordeur zie lopen. Eén van hen belt aan. Die gaan het op een rennen zetten, denk ik nog. Maar ze blijven zenuwachtig staan.
Zodra ik opendoe, vraagt één van de jongens:
— "Mag ik een glaasje water?"
— "Een glaasje water?" vraag ik verbaasd.
— "Ja, het is voor een vriendje. Hij voelt zich niet lekker en zit hiernaast in het gras."
Ik besluit een kijkje te nemen en tref inderdaad een jongen aan, liggend in het gras. Zijn gezicht, oor en hals zitten onder het bloed. Hij is zo wit als sneeuw.
Hij is nog aanspreekbaar. Ik vraag hem hoe hij heet, of hij weet dat hij op de grond ligt, of hij pijn heeft.
Een van zijn vriendjes vertelt dat ze vuurwerk hadden gevonden en dat hij het had aangestoken. Bij het weggooien knalde het in zijn hand, vlak naast zijn gezicht.
— "Kun je zitten?" vraag ik hem.
Lees meer: Ook IRL conversatie heeft moderatie nodig – Hoe (voor)oordelen relaties onder druk zetten
Mijn verhaal over de boeken van Wouter ter Braake
Als recensent van managementboeken en schrijver van columns over literatuur, heb ik inmiddels meer dan 150 boeken van korte en lange recensies voorzien. Begin april 2017 kreeg ik een onverwacht bericht van Wouter ter Braake. Hij vertelde dat hij een boek had geschreven en vroeg of ik het wilde kopen. Mijn antwoord was duidelijk: "Ik koop geen boeken, want ik ben recensent." Toch stuurde hij mij zijn boek, en dat gebaar was het begin van een waardevolle vriendschap.
Lees meer: Mijn verhaal over de boeken van Wouter ter Braake
Stramme spieren...
Gisteren, op 6 oktober, was het zover: de Utrecht Singelloop, die ik samen (?) met Roald liep. Een van de doelen was om donaties op te halen voor het Helen Dowling Instituut (HDI) en daarmee ook aandacht te vragen voor het belangrijke werk dat zij doen (voor zover dat nog nodig is binnen ons netwerk :)).
We don't "move on" from grief. We move forward with it
Prachtig vanuit het hart en met humor verteld verhaal over verdriet en rouw en dat je er niet overheen komt en verder gaat. Verlies en verdriet is blijvend en je gaat ermee verder: je neemt het mee, net als alle mooie herinneringen. Ze maken wie je bent.
Aanrader voor iedereen die met verlies en verdriet te maken heeft; zelf of bij iemand anders.
Lees meer: We don't "move on" from grief. We move forward with it
Fijne Geboortedag
Er zit verandering in de lucht, een bepaalde energie niet aantoonbaar of tastbaar maar als je er op in-tuned wel licht voelbaar. Dat soort gevoel wanneer je ergens bent en dat je het gevoel hebt dat er iemand naar je kijkt... je in de gaten houdt, wellicht over je waakt.
Waait er een nieuwe wind? Nee, het is subtieler dan dat. Deze verandering zie je niet, althans niet met de gehaaste en vluchtige aandacht waarmee we meestal naar het leven, naar elkaar kijken...
Hoe gaat het? Goed!
Samen-Zijn
Een jaar of 20 geleden maakten Steef en ik onze laatste meerdaagse bergtocht in de Pyreneeën.
Ik herinner mij nog een tocht in het bijzonder. Na een zware tocht waarbij we een op de kaart aangegeven 'hutje' aan het zoeken waren om de tent op te zetten, kwamen we op een klein stukje gras naast een ravijn uit. Steef zou hier wachten met de rugzakken en ik zou verder naar boven gaan om te kijken of ik het hutje kon vinden of dat er een geschiktere plek was om de nacht door te brengen.