Ondergetekende is sinds 9 juli 2020 weduwnaar en noemt zich vanaf 21 november 2020 ”weduwnaar in opleiding”. Vanuit deze rol had en heb ik contact met lotgenoten, die ook de liefde van hun leven zijn verloren. Zo ook met de schrijfster Loes den Hollander. Ze schreef “altijd nooit meer” voor alle mensen die het hebben meegemaakt of het nog gaan meemaken, maar bovenal voor haar allerliefste lief.
Op het tweede blad staat: “Ga nu maar. Vlieg weg en laat je wiegen in de armen van oneindigheid”. Ik las dat met kippenvel, omdat ik in mijn eigen afscheidsspeech voor de liefde van mijn leven het gedicht “loslaten” van Nelson Mandela gebruikte en besloot met “Ik laat je los, maar zal je verschrikkelijk missen”. Deze zin raakte mij ook diep omdat er bij de begrafenis een vlinder op de kist ging zitten.
Loes den Hollander schrijft in dagboekvorm haar verhaal over het verlies van haar geliefde. Het boek geeft een inkijkje in hun waarachtige en grote liefde voor elkaar. Ze beschrijft haar man zodanig, dat je hem als het ware achter de piano ziet zitten en hoort hem bijna het stuk van Eric Satie spelen toen hij spontaan achter de piano ging zitten bij hun eerste ontmoeting. De rode draad in hun huwelijk was liefde, verstrengeld met humor. Helaas kwam er van hun plan om samen 90 te worden niks terecht. De echtgenoot van Loes was een vechter en hij had graag de zomer van 2021 willen meemaken. Helaas stierf hij 1 dag voordat de zomer begon. Voor hem was het goed. Hij wilde vertrekken en weigerde de stent die geplaatst zou moeten worden om het hartinfarct dat hem trof te verhelpen. Terwijl ik dit schrijf schiet ik vol. Mijn vrouw Jannie R.I.P. zei 1 maand voordat ze overleed: “Koos het is goed zo. Ik heb een goed leven gehad. Ze blies haar laatste adem uit op een donderdag om kwart over 4 s’middags. De echtgenoot van Loes deed dat op dezelfde tijd, maar dan in de nacht.
Het boek is – zoals ze zelf schrijft: – “Een ode aan de liefde”. Zo heb ik het ook ervaren. Naast die ode gaf het haar de kans om gedurende de eerste 6 zware maanden na het overlijden van haar geliefde haar zinnen te verzetten en ook haar ervaring te delen met lotgenoten. Gedurende het lezen van het manuscript riep het bij mij natuurlijk ook herinneringen op. Het woord herinnering gebruik ik vaak, waarbij ik refereer aan de uitspraak van Bibian Mentel “verzamel herinneringen, geen bezittingen”. In dat verband kan en mag de schrijfster terugkijken op een huwelijk met de ingrediënten verwarrend, onrustig, ongeduld, irritatie, onbegrip, en misverstanden, maar bovenal op een een relatie bijeengehouden door Liefde, met de hoofdletter L, inderdaad verstrengeld en bijeen gehouden door humor.
Ik vind het een prachtig boek, waarbij emotionele, praktische en financiële onderwerpen voorbij komen. Vanuit mijn rol “weduwnaar in opleiding” heb ik het boek wellicht op een andere manier gelezen en ervaren dan lezers die het nog gaan meemaken.
Ik beveel het boek van HARTE aan. Het kan je helpen in het proces dat je doormaakt en is wellicht ook een stimulans om je eigen ervaringen en gedachten op papier te zetten.