De deurbel ging. Ik was nog half in mijn gedachten toen ik open deed.
Maar daar stond je... verbonden met Stéphanie via het mooie en zingevende werk bij Buurtzorg, maar nog dieper verbonden door jullie gezamelijk lot.
Het afscheid van Steef had je helaas niet kunnen bijwonen vanwege je vakantie in het buitenland. Of je even mocht langskomen appte je.
Ik weet nog dat Steef aangedaan was toen ze hoorde dat ook jij de diagnose kanker kreeg; ze was boos, verdrietig, rusteloos.
het verdriet van de ander werkt als een spiegel voor je eigen verdriet.
We groeten elkaar, ik zag dat je het moeilijk vond. Je hield jezelf ‘overeind’ aan de roos die je voor Steef had meegebracht. Een roos als ritueel dat voor jou zoveel betekende. Ik zag en voelde je kwetsbaarheid, je moed, je strijd maar vooral je kracht en je warmte.
Vandaag was jouw afscheidsdienst...
Daar stond ik dan voor jouw Hans, verbonden door ons lot. Kwetsbaar, ontroerd en aangedaan maar ook dapper.
Ik hield me ‘overeind’ aan de roos die ik voor jou had meegebracht.
Dank je wel lieve Karin,
dank je wel voor wie je voor ons was, bent en zult zijn...
Afbeelding: pixabay.com