Een schrijver die raakt
Mensen die mij kennen, weten dat ik een groot liefhebber ben van het werk van Wouter ter Braake. Zijn eerste boek, Waar een wil is, is een omweg, maakte diepe indruk op me. Vooral de manier waarop hij zijn jeugdherinneringen beschrijft, ik moest denken aan Guy de Maupassant. Zo levendig als hij het plakken van een fietsband beschreef: je hóórde de luchtbelletjes bijna ontsnappen. Of de keuken in zijn ouderlijk huis, waarvan de details mijn eigen herinneringen bijna tastbaar maakten.
Verdriet raakt pas echt als je het herkent
In zijn volgende boek, Het begon op Paaspop, was er een passage over het overlijden van een van de hoofdpersonen die me zo raakte dat de tranen over mijn wangen stroomden. Sinds een jaar of drie schrijf ik zelf veel over verdriet, verlies en rouw, vaak onder het motto: Theorie bestaat niet. Omdat je soms wel iets kunt lezen, maar er pas echt door geraakt wordt als het je eigen hart raakt. Zo is het ook met boeken: je herkent iets, je voelt je verbonden, soms zelfs met je eigen verdriet.
Een extra laag door eigen herinneringen
Onlangs las ik zijn nieuwste werk: De feministische dominee – En haar liefde voor Moeder Aarde. Met extra plezier, omdat Wouter er zijn ervaringen in het Neyklaster in Jorwert een plek in heeft gegeven. Door zijn verhalen was ik daar zelf ook eens een midweek, dat geeft een extra laag aan het lezen.
Net als Geert Mak, maar dan intiemer
Soms doet zijn stijl me denken aan Geert Mak, vooral in de manier waarop hij de omgeving van Jorwert beschrijft. Wouter kiest zijn locaties zorgvuldig; plekken waar je niet per se veel mensen van onze generatie verwacht, maar waar hij tóch verhalen vindt die ons allemaal raken.
Echte gesprekken en oog voor detail
Wat ik zo waardeer, is dat zijn personages echt met elkaar praten, geen koetjes-en-kalfjes, maar gesprekken met diepgang. En hij heeft oog voor details, ook voor de kleding van zijn vrouwelijke personages, wat ik bijzonder vind voor een mannelijke schrijver.
Over Alex en Didi; een liefdevolle verbinding
De hoofdpersoon in dit boek is Didi, de ‘feministische dominee’. Een vrouw van wie je vanzelf gaat houden, net als Alex, de andere hoofdpersoon. Alex is weduwnaar, en ik betrapte mezelf erop dat ik me afvroeg hoe zijn dochter en schoonzoon zouden reageren op de komst van Didi. Misschien horen we dat ooit nog in een volgend boek.
De flaptekst vertelt het mooi:
"Alex is mismoedig over de agressie in de wereld en de schade aan ons klimaat. Didi laat hem zien dat onbegrensde liefde het antwoord is op pijn, verdriet en wanhoop. Samen staan ze stil bij vragen als: Waardoor is de wereld uit balans geraakt? Hoe kunnen we de vrouwelijke energie meer ruimte geven? Wat betekent het om echt zorg te dragen voor Moeder Aarde?"
Een boek dat aanzet tot nadenken
Het is een verhaal dat aanzet tot nadenken. Over onze wereld, de natuur, onze overmatige consumptie, over dilemma’s als wel of niet vliegen, en ook over spiritualiteit. Voor mij was het extra mooi dat het boek een vleugje Portugal meebracht: Fadozangeres Amália Rodrigues klinkt uit de speakers als Alex in een café zit. Dat bracht warme herinneringen boven.
Wat me persoonlijk raakte, was een verhaal bij een vuurkorfsessie. Een man vertelt dat hij zes maanden ziek is geweest en in die hele tijd niets van zijn ‘vrienden’ hoorde. Hoe herkenbaar is dat voor velen die verlies of verdriet doormaken? Het zegt zoveel over eenzaamheid en verbinding.
Wat blijft hangen
De speech van Didi in het laatste hoofdstuk verbindt alles: de natuur, dieren, Moeder Aarde, overconsumptie, activisme. Het boek is een mooie aanleiding voor een gesprek, met jezelf, of samen met anderen tijdens een gespreksavond.
Ik gun iedereen zo’n boek dat je even stil laat staan. Dat je iets laat voelen. Dat je misschien net dat ene zetje geeft om te delen wat je anders voor jezelf zou houden.