Sinds het verlies van Steef ziet alles er anders uit voor ons als gezin. Waar andere, 'normale' gezinnen dingen vanzelfsprekend ervaren, zit er bij ons altijd een rauw randje of een extra lading. Dat is simpelweg de realiteit van leven met een groot verlies.
Ik hoor vaak: "Je mag ontzettend trots zijn."
En dat weet ik ook wel. Maar zo simpel voelt het niet. Want de trots die ik voel is onlosmakelijk verbonden met de reden waarom die trots er überhaupt is: het verlies van mijn vrouw. Trots gaat bij mij altijd gepaard met pijn. Het is anders dan de trots van iemand die bijvoorbeeld een ziekte overwon. Voor ons is de bron van trots niet een overwinning op de dood, maar het omgaan met het feit dat de dood er al was.
De goedbedoelde woorden die juist pijn doen
Daarbij komen ook de opmerkingen die ik regelmatig hoor: "Het went wel." Of: "Je groeit er overheen." Of: "Het wordt nu alleen maar beter."
Maar dat is natuurlijk niet zo. Je went niet aan het gemis van je partner. Je groeit er niet overheen. Het wordt niet "alleen maar beter". Het verlies verandert niet; alleen de manier waarop je leert dragen wat er niet meer is.
En soms, eerlijk gezegd, wil je gewoon wegkruipen. Terug onder een steen. Weg van de wereld, weg van de opmerkingen, weg van het oordeel. Omdat de wereld doorgaat, terwijl jij even niet mee kan.
Samen in beweging voor de toekomst
Toch dwing ik mezelf om in beweging te komen, letterlijk. De sponsorloop die we nu als gezin lopen voor het Helen Dowling Instituut (HDI) maakt dat gevoel nog sterker. Elke kilometer die ik train, elke actie die ik start, elk bericht dat ik deel… het maakt me trots dat we samen staan waar we nu staan. Maar tegelijkertijd word ik telkens weer geconfronteerd met het gemis. Trots en pijn, hand in hand.
Het is soms zwaar, maar misschien is dat precies wat het leven na verlies betekent: leren leven met die dubbele laag. We doen dit niet alleen voor onszelf, maar ook voor andere gezinnen die in dezelfde situatie zitten als wij. Het HDI heeft ons geholpen te begrijpen wat we doormaken en gaf ons de handvatten om met dit enorme verlies om te gaan. Zonder hun steun was ons pad nog eenzamer en zwaarder geweest.
Samen voor die ene glimp van hoop
Op 5 oktober lopen we als Team Steef de Utrecht Singelloop. We lopen voor Steef. We lopen voor onszelf, om te laten zien dat we de moed hebben om verder te gaan. En we lopen voor al die gezinnen die nu in de donkerste momenten van hun leven zitten. Gezinnen die, net als wij, zoeken naar een glimp van hoop en een manier om hun verdriet te dragen.
Met de opbrengst kunnen andere gezinnen steun krijgen en leren hoe ze samen de impact van kanker en verlies kunnen dragen. Want zelfs als je soms terug wilt kruipen onder een steen, is er altijd een weg vooruit. Een weg die minder eenzaam wordt als je weet dat je er niet alleen voor staat.
Steun jij ons ook? 👉 https://hdi.nl/donaties/team-steef/