Het is vandaag dag van de zorg, het is vandaag ook moederdag (red: 12 mei 2019).
Stéphanie werkte in de zorg en ze was ook moeder. Was... Stéphanie is bijna een jaar geleden overleden.
Vandaag was een onwennige dag, met name voor mijn drie kinderen die geen moeder meer hebben, maar wel de hele week al de commercie horen roepen over de mooiste cadeaus voor moeder de vrouw: de eerste moederdag zonder moeder...
Ik besef mij dan ter zeerste dat ik de zorg over mijn kinderen heb. Geen diploma’s, geen BIG registratie, geen ervaring, geen marktwerking, geen planner, geen zorgcoördinator, geen zorgmanager, geen afvinklijstje, geen spreadsheet, geen achterwacht. Als dat maar goed komt hoor ik jullie denken.
Stéphanie heeft meerdere banen in de zorg gehad; in het ziekenhuis, in de thuiszorg en op het consultatiebureau. Nergens heeft ze zich ooit verbonden gevoeld, thuis gevoelt. Tot haar laatste baan: bij Buurtzorg in de thuiszorg.
Daar kon ze (haar woorden) ‘echte’ zorg verlenen, niet wat moest maar wat nodig was. Niet omdat het moest vanwege de relatie met de werkgever, maar omdat ze het wilde vanwege de relatie met de cliënt. Een relatie die niet ophield na de 5 minuten die stond voor een specifieke handeling of bij een niet technische handeling zoals een ‘bakkie’ doen.
In haar eigen ziekte hebben wij heel veel ‘geluk’ gehad met onze oncoloog in het UMC en de waardevolle begeleiding vanuit het Helen Dowling Instituut. Komende van een ander ziekenhuis mochten wij persoonlijk ervaren wat het verschil is tussen zorg krijgen als transactie en zorg ontvangen vanuit de relatie: een relatie die onze oncoloog zo dapper met ons was aangegaan. We hebben gelachen maar ook traantjes samen gepinkt...
De relatie met het HDI (Helen Dowling Instituut) is er nog steeds, kanker houdt namelijk niet op bij het overlijden van de patiënt!
Toen we de ontzettend moeilijke hulpvraag aan de reguliere jeugdzorg vroegen, en we na drie maanden en 5 formulieren met meer dan 100 misselijkmakende vragen per stuk verder waren, werden we binnen 1,5 uur ‘afgeserveerd’: geen prioriteit. Geen ‘business case voor deze transactie’. Tja, een relatie bouw je niet op door een secretaresse iets te laten inplannen, door (niet allemaal relevante) vragenlijsten te laten mailen en door een wachtlijst van 3 maanden. Van de regen in de drup dus...
Gelukkig heeft het HDI heeft ons nooit laten ‘vallen’. Altijd contact, altijd een appje: “hoe gaat het Ruud?”, altijd oprechte betrokkenheid.
Voor mij raakt dat de kern van de zorg; zorg vanuit de relatie. Zorg die je geeft ook als er geen casus is voor een ‘transactie’. Aandacht, het gevoel dat je gezien wordt en dat je gelegen komt.
Met mij en mijn kinderen gaat het wel goed komen, ik voel mij ontzettend gesterkt door de relatie die wij onderling hebben. Hierdoor zorgen wij voor elkaar. We doen niet wat moet, maar wat nodig is: met vallen en opstaan, de ene keer wat meer dan de andere keer maar altijd met hart voor elkaar.
Zonder relatie verandert de zorg in een transactie. En van een transactie wordt alleen iemands portemonnee beter.
Afbeelding: eigen afbeelding