Iedereen die mij kent weet dat ik graag mensen help, maar dat hulp vragen niet echt mijn ding is. En dat terwijl ik toch regelmatig zeg: “iemand die niet om hulp vraagt kun je niet helpen”.
Het afgelopen jaar is daar echter iets fundamenteels in veranderd doordat ik (o.a. zakelijk) een stap terug heb moeten zetten na het overlijden van mijn vrouw. Een stap terug om de zorg en aandacht voor mijn kinderen en voor mijzelf te kunnen waarborgen. Een stap terug die alleen mogelijk was door de hulp die ik heb mogen ontvangen.
Het is vandaag dag van de zorg, het is vandaag ook moederdag (red: 12 mei 2019).
Stéphanie werkte in de zorg en ze was ook moeder. Was... Stéphanie is bijna een jaar geleden overleden. Vandaag was een onwennige dag, met name voor mijn drie kinderen die geen moeder meer hebben, maar wel de hele week al de commercie horen roepen over de mooiste cadeaus voor moeder de vrouw: de eerste moederdag zonder moeder...
Ik besef mij dan ter zeerste dat ik de zorg over mijn kinderen heb. Geen diploma’s, geen BIG registratie, geen ervaring, geen marktwerking, geen planner, geen zorgcoördinator, geen zorgmanager, geen afvinklijstje, geen spreadsheet, geen achterwacht. Als dat maar goed komt hoor ik jullie denken.
Onderstaand het voorwoord uit het kantelboek van Stichting VIPE (Voor Ieder Persoon Eigen). Titel van het boek: “Met je handen in het haar en hoe je loslaat". Een stichting die gebruikte haarwerken inzamelt, reinigt en modelleert, en deze vervolgens gratis weggeeft aan hen die een pruik nodig hebben. Een stichting die een behoefte in de maatschappij heeft gesignaleerd en vervolgens op basis van vertrouwen en verbinden haar organisatie vormgeeft. De oprichters (red: Peggy van de Vijfeijken en Vivienne van Leuken) van de stichting zijn onlangs voor hun werk bekroond met de titel ‘Brabander van het Jaar’.
Als ervaringsdeskundige en 'kanker-collateral-damage' heb ik ontzettend veel respect voor alles wat wij inmiddels bereikt hebben op het gebied van kanker-onderzoek. Onderzoek en met name de resultaten daarvan waardoor ik en mijn kinderen in ieder geval nog een paar mooie bonus jaren met mijn lieve vrouw heb kunnen be-leven. Maar als 'organisatie-troubleshooter' weet ik dat met alleen de rook verdijven, het vuurtje niet uitgaat. Je zult ook zoek moeten naar de bron. Graag wil ik jullie deelgenoot maken van mijn zoektocht naar de bron... Ik doe dat dit keer aan de hand van een organisatorisch thema.
Dit is een blog over kanker, niet in ons maar door ons. Een blog over de pot en de ketel, over 'na mij de zondvloed'. Een blog over noodzakelijke verandering en waarom dat zo moeilijk is, over dinosaurus bedrijven, over marketing, maar bovenal over leven; jouw leven?
Er was eens...
Een bedrijf ontstaat doordat iemand een oplossing heeft voor een probleem. De oplossing wordt naar de markt gebracht en mensen zoals jij en ik kopen deze dienst of product. Het bedrijf groeit, er worden mensen aangetrokken, er worden maatregelen genomen om de oplossing te beschermen tegen kapers op de kust. De omzet stijgt, maar de kosten ook. Ondertussen zijn er veel mensen afhankelijk geworden van het bedrijf: omdat ze er werken, omdat ze toeleveren.
Van de zomer fietste ik door ons mooie Zeeland. Op een gegeven moment kwam ik langs een terrasje. Op het krijtbord bij het terrasje stond: “Koffie van gisteren € 1,-”. Ik dacht wat is dat nou weer? Ik ga toch geen koffie van gisteren drinken... Maar ja, ik was al uren aan het fietsen en dit was het enige terrasje dat ik tegengekomen was. Ik nam plaats. De ober kwam de bestelling opnemen. Het zat me toch nog steeds niet lekker... koffie van gisteren... Ik vroeg aan de ober: “hebben jullie ook koffie van vandaag?” “Natuurlijk” zei de ober.... “Maar dan moet U wel morgen terugkomen...”
